मला लागली होती भूक. आणि कधी नव्हे ते पाकीट एरवीपेक्षा जरा जड होतं. अशा वेळी भूक जरा जास्तच लागते असा माझा सर्वसाधारण अनुभव आहे. पण मला कंपनी द्यायला कोणीच जागेवर नव्हतं. बरेच जण आले नव्हते, काहीजण येऊन घाईघाईत घरी गेले होते. तर काहीजण 'कँटीनमध्येच खाऊया' असं सुचवत होते. मला पाचशेची नोट कँटीनमध्ये मोडायची नव्हती. थोडक्यात तेव्हा तिथलं खायचं नव्हतं. कुठल्यातरी झाकडूमाकडु हाॅटेलात जायचा मूड होता माझा. पण ट्रीट देतो सांगूनही कोणी येईना. एकूणच मळभ होती वातावरणात, म्हणून असावा हा निरुत्साह. एकाने तर सरळ 'पावसाच्या दिवसांत बाहेरचं जास्त खाऊ नये' असं कारण दिलं. विशेष म्हणजे हा माणूस रोज बाहेरचं हादडणारा होता. शेवटी निराश होऊन मी घरी जातो असं सगळ्यांना सांगून निघालो. 'थांब ना काय घाई आहे. मी पण निघतोच आहे दोन मिनिटांत' हे पाऊण तासात चौथ्यांदा ऐकल्यावर मी दोन शिव्या हासडत चालता झालो.
स्टेशनजवळ पोचलो, तर तिथे बाहेरच्या हाॅटेलांमधल्या पावभाजीचा वास यायला लागला. आणि भूक प्रचंड चाळवली. पण पावभाजी खायची नव्हती मला. आणि खिशात पाचशे असताना अशा थुकरट हाॅटेलात? छे छे. मी ब्रिज ओलांडून पलिकडे गेलो. आणि मला नेहमी जावंसं वाटणा-या, एका ब-यापैकी चांगल्या दिसणा-या, मराठी आडनावापुढे स लावून ते इंग्रजीत लिहीलेल्या रेस्तराँ मध्ये शिरलो. शिरताना एका गुर्जर पोराला फोनवर दोन शिव्या हासडताना आणि 'इधर तो पक रहा है यार अभी देखता हू कुछ तो बहाना बना के निकलता हू. मेरा तो टोटल पोपट फुली फुली. फोटो एडिट मारके डाला था शायद. तुम लोग किधर हो -' मी आत शिरलो. मला गुजराती लोकांचा हेल खूप मनोरंजक वाटतो. विशेषतः ते हिंदी किंवा इंग्रजीत बोलत असतात तेव्हा. असो. सहसा असं मोठ्या हाॅटेलात एकटं जायची पद्धत नसते, पण पद्धती मोडण्यासाठीच जन्म आपुला असल्यामुळे मी दोघाजणांसाठी तयार ठेवलेल्या एका टेबलावर एकटा जाऊन बसलो. तिथे दोन ग्लास, त्यातला एक पाण्याने पूर्ण भरलेला आणि एक अर्धा रिकामा दिसला. 'एवढं चांगलं हाॅटेल असूनही गि-हाईक निघून गेल्यावर पटापट आवरायची शिस्त दिसत नाही' असा मी अंदाज बांधला. मेनू कार्ड समोर उघडं पडलं होतं. ते वाचायला लागलो. तेवढ्यात ती सहजपणे समोर येऊन बसली. मान वर करून माझ्याकडे पाहिलं. आणि तिला बघून मला जेवढा धक्का बसला त्यामानाने तिलाच कितीतरी मोठा हादरा बसल्यासारखा चेहरा झाला तिचा.
'तू इथे काय करतोयस?'
'माझं सोड तू इथे काय करत्येस? तुला घरी लवकर बोलावलेलं ना आईने?'
तिने इकडे तिकडे पाहिलं.
'तो कुठ्येय?'
'कोण तो?'
तिनं जरा आढेवेढे घेतले.
'तो मुलगा... तुझ्या आधी इथे बसला होता तो.'
'इथे कोणी बसलं नव्हतं मी आलो तेव्हा.'
'अरे असं कसं आम्ही बसलो होतो इथे. ही काय मी पर्स ठेवलेली ना इथे दिसत नाही?' असं म्हणून तिनं मला तिच्या कोचावर खाली कडेला ठेवलेली पर्स उचलून दाखवली.
'ही मला कशी दिसणार? तू आत्ता उचलून दाखवलीस म्हणून दिसतेय मला.'
'ते मरूदे. तो कुठ्येय?'
'कोण तो?' पोरगी नाव घ्यायला तयार नाही. नुसती 'प्च' करत बसली. 'तू का आलास इथे? श्शी.' केवढी वैतागली होती.
'मला काय स्वप्न पडलं होतं तू इथे येणारेस म्हणून! आणि आलो तर काय बिघडलं?'
'तरी मी बजावलं होतं सगळ्यांना, याला धरून ठेवा म्हणून.'
'ऑ? म्हणजे?'
इतक्यात 'तो' आला. 'अरे हा तर मगाचचाच च ला गुर्जर उकार' मी मनात विचार केला.
माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघून मग तिच्याकडे पाहायला लागला. शिष्टाचार पाळायचा म्हणून आमची ओळख करून द्यायला हवी की नाही? ते राहिलं बाजूला.
'तू किधर चला गया था?'
'अरे मुझे फोन आया था. यहा नेटवर्क नही मिल रहा था तो बाहर गया. अं... येऽऽ?' त्याने पुन्हा एकदा माझ्याकडे पाहिलं. मी ओशाळून उठलो. तिची आत्ता पेटली. ओळख बिळख करून दिली. मी काॅलेजचा मित्र आहे हे त्याला सांगितलं. तो कोण कुठचा हे मला सांगितलं नाही. मी विचारलंही नाही. आता इथून मला सटकावं लागणार होतं पण कुतुहल मला तसं करू देईना. ती नजरेने मला निघायलाच सांगत होती. तेवढ्यात तोच तिला म्हणाला,
'अच्छा... लिसन, मेरे पपा... अं... चाबी भूल गये है घर की. और पडोस में भी कोई नही है घर पे अभी तो... मुझे जाना होगा. इट्झ ओके ना?' त्याने अतिशय गोड आवाजात विचारलं.
'या या टोटली फाईन...'
'सम अदर डे... परहॅप्स!'
'या शुअर नो प्राॅब्लेम.'
'बाय.'
'बाय बाय.'
मलाही बाय म्हणून गेला. मी त्याला एक अर्थपूर्ण हास्य देऊन बाय म्हटलं. आणि तिच्याकडे वळलो.
'आजचा दिवसच खराब आहे.' ती तो गेल्या गेल्या म्हणाली.
'का काय झालं?'
'काय काय! एवढा क्यूट मुलगा आणि इतका बावळट निघावा! त्यात तू आलास!'
'मी आलो म्हणून दिवस खराब?'
'हो!' मॅडम नको तेवढं स्पष्ट बोलण्याच्या मूडमध्ये होत्या वाटतं. मी मनातल्या मनातच तिला माफ केलं. 'एकतर सकाळी आईशी वाद झालाय आज.'
'कशामुळे?'
'अरे जरा उशीर होणार आहे म्हटलं तर हजार प्रश्न विचारत बसते. मैत्रिणींचे नंबर घेऊन फोन लावत बसते. मला खोटं बोलवत नाही जास्त. मग वैतागले मी, आणि झाला वाद!'
'बरं पण खोटं का बोलायचं होतं?'
'मग काय सांगू? मी एका मुलाबरोबर डेटवर जात्येय ज्याला याआधी कधीही भेटले नाहीये?'
'म्हणजे तू डेटवर आली होतीस इथे?'
'नाही! मी हळदीकुंकवाच्या कार्यक्रमाला आले होते.'
'अगं... इतकी का वैतागतेस!'
'मग काय करू? फालतुगिरी!'
मला मात्र प्रचंड आनंद झाला होता. पण ती डेटवर आली त्याचा की डेट फिसकटली त्याचा हे माझं मलाच अजून उमगलं नव्हतं.
'एक मिनीट! तू ब्लाईंड डेटवर आली होतीस?'
'अं... साॅर्ट ऑफ! त्याने मला फेसबुकवर रिक्वेस्ट पाठवली होती.'
'कधी?'
'गेल्या महिन्यात. सोड ना काय फरक पडतो!'
'एक मिनीट, फरक पडतो. तू हे मला आत्ता सांगत्येस!? थांब आता सांगतो सगळ्यांना!'
'सगळ्यांना माहितीये.'
'ऑ??'
'मग मी काय पाप केलंय? मला का नाही सांगितलंस?'
'कारण तू गावभर दवंडी पिटतोस!'
'पिटणारच ना!! माझ्या मैत्रिणीला बाॅयफ्रेंड मिळतोय यार!!' हे मी इतक्या मोठ्याने ओरडलो की हाॅटेलमधली बरीचशी मंडळी आमच्याकडे वळून पाहायला लागली. 'साॅरी! उत्साह!'
'आता कळलं का सांगत नव्हते ते?'
'कळू दे ना लोकांना आपलं काय जातंय!'
'उगाच कशाला लोकांच्या चर्चेचा विषय व्हावं?'
ती त्या मुलाला आवडली नव्हती हे मला कळलं होतं. हे तिला सांगावं का याचा मी विचार करत होतो.
'त्यात तो मुलगा इतका बावळट निघाला... धड काही बोलतच नव्हता. किती लाजावं माणसानं.'
'अगं ठीके... त्यालाही तू पकाऊच वाटलीस!' मी चटकन् बोलून गेलो. तिची चर्या क्षणात बदलली. मी तोंड बंद ठेवून आतल्या आत जीभ चावली.
'हे तू कशावरून म्हणतोस?'
'अं... मला सांग... तुला तो आवडला का? नाही ना?' आता पचकलोच होतो, तर मला आता सगळं सांगायचं होतं. पण त्याआधी तिचं मन जाणणं गरजेचं होतं. कारण तिची चर्या... पण मला सगळं ओकायचं होतं यार!!
'आवडला म्हणजे तसा नाही रे...'
'हा मग ऐक...' असं म्हणून मी उत्साहात त्या गुर्जराचं फोनवरचं संभाषण सांगत गेलो. त्यात तिची थट्टा करायला कायमचा कोलीत मिळावा म्हणून अजून थोडा मसाला घातला आणि तिची उडवत बसलो. तिचा चेहरा नेहमीसारखा मख्ख झाला होता. ती गप्प झाली होती. मी एकटाच हसून कंटाळलो आणि तिचं तोंड बघून वरमलो.
'ए अगं... तू मनावर का घेत्येस? तो काय अगदीच असंच्या असं म्हणाला नाही... मी थोडं माझं अॅड केलंय.' मला आता सारवासारव करण्याची गरज भासू लागली. कारण धोक्याची घंटा जाणवू लागली होती. तिने हात हलकासा उडवला, गालाच्या एका कोप-यातून बारीक अशक्त हसली आणि 'छे मी कशाला मनावर घेऊ?' असं म्हणून विषय माझ्यावर आणला. माझं कसं चाललंय आयुष्यात, कोणी सापडली की नाही.. ती दोन दिवसांपूर्वी दिसली होती तिची माहिती मिळाली का इत्यादी इत्यादी. मीही पळवाट मिळाली म्हणून उत्साहात तिच्या प्रश्नांना उत्तरं देत गेलो.
मला माहीत होतं, की आमचं दोघांचंही चालू विषयात फारसं लक्ष नाहीये. तिचं त्याच्याकडे, माझं तिच्याकडे. पण दोघंही मुद्दाम हट्टानं इकडचं तिकडचं बोलत राहिलो.
खाण्यावर या सगळ्याचा अजिबात परिणाम झाला नाही. मस्त पोटभर खाल्लं आम्ही. बिलाचे पैसे मी भरल्याबद्दल खालचा ओठ बाहेर काढून, भुवया वर उंचावून मला टोमणे हाणण्यात आले. मग आम्ही स्टेशनकडे परतून खच्चून भरलेल्या डब्यात चढलो.
तिनं चढताना अजिबात नाटकं केली नाहीत. लेडीज मध्ये जाते वगैरे काही नाही. आली काही न बोलता माझ्यासोबत. एका स्टेशनानंतर मधल्या पॅसेजात कडेला टेकून ती माझ्याकडे तोंड करून उभी राहिली. चेहरा मख्ख होता. आणखी दोन स्टेशन्स नंतर मान झुकवून माझ्या खांद्यावर डोकं टाकलं. आणि एक सुस्कारा सोडला.
'आय अॅम साॅरी...' मी म्हटलं.
तिने मान वर केली नि म्हणाली, 'तू का साॅरी म्हणतोयस?'
'मी तुला सांगायला नको होतं. तुझा मूड आणखीनच खराब केला मी.'
'चल रे... काही मूड खराब वगैरे नाही झाला. नाही आवडले त्याला तर ठीके एवढं काय!' असं म्हणून थोडा वेळ ती माझ्याकडे धिटाईनं पाहात राहिली. मी क्षीण हसलो.
तिनं पुन्हा डोकं माझ्या खांद्यावर टाकलं. मला वाटलं रडते की काय आता... पण फक्त माझा दंड घट्ट पकडून 'थँक्यू' म्हणाली. मी पुन्हा हसलो. तिनं मान वर केली. 'आता ती कदाचित तिचं मन मोकळं करेल, मला विश्वासात घेऊन ती या महिन्याभरात किती गुंतत गेली ते सांगेल, जे मी खरंच कुठेतरी बोंबलत फिरणार नाही.' मी तिचं सांत्वन करण्याच्या तयारीत होतो.
'केवढा बारीक आहे रे दंड तुझा. काही मांस नाहीचे. खातोस एवढं ते जातं कुठे?'
'आता अजून कुठे जाणार?' ती मोकळेपणे हसली.
आणि मग बाकी कसल्याच भावनिक संभाषणाची गरज उरली नाही.
क्रमशः
-© कौस्तुभ अनिल पेंढारकर
स्टेशनजवळ पोचलो, तर तिथे बाहेरच्या हाॅटेलांमधल्या पावभाजीचा वास यायला लागला. आणि भूक प्रचंड चाळवली. पण पावभाजी खायची नव्हती मला. आणि खिशात पाचशे असताना अशा थुकरट हाॅटेलात? छे छे. मी ब्रिज ओलांडून पलिकडे गेलो. आणि मला नेहमी जावंसं वाटणा-या, एका ब-यापैकी चांगल्या दिसणा-या, मराठी आडनावापुढे स लावून ते इंग्रजीत लिहीलेल्या रेस्तराँ मध्ये शिरलो. शिरताना एका गुर्जर पोराला फोनवर दोन शिव्या हासडताना आणि 'इधर तो पक रहा है यार अभी देखता हू कुछ तो बहाना बना के निकलता हू. मेरा तो टोटल पोपट फुली फुली. फोटो एडिट मारके डाला था शायद. तुम लोग किधर हो -' मी आत शिरलो. मला गुजराती लोकांचा हेल खूप मनोरंजक वाटतो. विशेषतः ते हिंदी किंवा इंग्रजीत बोलत असतात तेव्हा. असो. सहसा असं मोठ्या हाॅटेलात एकटं जायची पद्धत नसते, पण पद्धती मोडण्यासाठीच जन्म आपुला असल्यामुळे मी दोघाजणांसाठी तयार ठेवलेल्या एका टेबलावर एकटा जाऊन बसलो. तिथे दोन ग्लास, त्यातला एक पाण्याने पूर्ण भरलेला आणि एक अर्धा रिकामा दिसला. 'एवढं चांगलं हाॅटेल असूनही गि-हाईक निघून गेल्यावर पटापट आवरायची शिस्त दिसत नाही' असा मी अंदाज बांधला. मेनू कार्ड समोर उघडं पडलं होतं. ते वाचायला लागलो. तेवढ्यात ती सहजपणे समोर येऊन बसली. मान वर करून माझ्याकडे पाहिलं. आणि तिला बघून मला जेवढा धक्का बसला त्यामानाने तिलाच कितीतरी मोठा हादरा बसल्यासारखा चेहरा झाला तिचा.
'तू इथे काय करतोयस?'
'माझं सोड तू इथे काय करत्येस? तुला घरी लवकर बोलावलेलं ना आईने?'
तिने इकडे तिकडे पाहिलं.
'तो कुठ्येय?'
'कोण तो?'
तिनं जरा आढेवेढे घेतले.
'तो मुलगा... तुझ्या आधी इथे बसला होता तो.'
'इथे कोणी बसलं नव्हतं मी आलो तेव्हा.'
'अरे असं कसं आम्ही बसलो होतो इथे. ही काय मी पर्स ठेवलेली ना इथे दिसत नाही?' असं म्हणून तिनं मला तिच्या कोचावर खाली कडेला ठेवलेली पर्स उचलून दाखवली.
'ही मला कशी दिसणार? तू आत्ता उचलून दाखवलीस म्हणून दिसतेय मला.'
'ते मरूदे. तो कुठ्येय?'
'कोण तो?' पोरगी नाव घ्यायला तयार नाही. नुसती 'प्च' करत बसली. 'तू का आलास इथे? श्शी.' केवढी वैतागली होती.
'मला काय स्वप्न पडलं होतं तू इथे येणारेस म्हणून! आणि आलो तर काय बिघडलं?'
'तरी मी बजावलं होतं सगळ्यांना, याला धरून ठेवा म्हणून.'
'ऑ? म्हणजे?'
इतक्यात 'तो' आला. 'अरे हा तर मगाचचाच च ला गुर्जर उकार' मी मनात विचार केला.
माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघून मग तिच्याकडे पाहायला लागला. शिष्टाचार पाळायचा म्हणून आमची ओळख करून द्यायला हवी की नाही? ते राहिलं बाजूला.
'तू किधर चला गया था?'
'अरे मुझे फोन आया था. यहा नेटवर्क नही मिल रहा था तो बाहर गया. अं... येऽऽ?' त्याने पुन्हा एकदा माझ्याकडे पाहिलं. मी ओशाळून उठलो. तिची आत्ता पेटली. ओळख बिळख करून दिली. मी काॅलेजचा मित्र आहे हे त्याला सांगितलं. तो कोण कुठचा हे मला सांगितलं नाही. मी विचारलंही नाही. आता इथून मला सटकावं लागणार होतं पण कुतुहल मला तसं करू देईना. ती नजरेने मला निघायलाच सांगत होती. तेवढ्यात तोच तिला म्हणाला,
'अच्छा... लिसन, मेरे पपा... अं... चाबी भूल गये है घर की. और पडोस में भी कोई नही है घर पे अभी तो... मुझे जाना होगा. इट्झ ओके ना?' त्याने अतिशय गोड आवाजात विचारलं.
'या या टोटली फाईन...'
'सम अदर डे... परहॅप्स!'
'या शुअर नो प्राॅब्लेम.'
'बाय.'
'बाय बाय.'
मलाही बाय म्हणून गेला. मी त्याला एक अर्थपूर्ण हास्य देऊन बाय म्हटलं. आणि तिच्याकडे वळलो.
'आजचा दिवसच खराब आहे.' ती तो गेल्या गेल्या म्हणाली.
'का काय झालं?'
'काय काय! एवढा क्यूट मुलगा आणि इतका बावळट निघावा! त्यात तू आलास!'
'मी आलो म्हणून दिवस खराब?'
'हो!' मॅडम नको तेवढं स्पष्ट बोलण्याच्या मूडमध्ये होत्या वाटतं. मी मनातल्या मनातच तिला माफ केलं. 'एकतर सकाळी आईशी वाद झालाय आज.'
'कशामुळे?'
'अरे जरा उशीर होणार आहे म्हटलं तर हजार प्रश्न विचारत बसते. मैत्रिणींचे नंबर घेऊन फोन लावत बसते. मला खोटं बोलवत नाही जास्त. मग वैतागले मी, आणि झाला वाद!'
'बरं पण खोटं का बोलायचं होतं?'
'मग काय सांगू? मी एका मुलाबरोबर डेटवर जात्येय ज्याला याआधी कधीही भेटले नाहीये?'
'म्हणजे तू डेटवर आली होतीस इथे?'
'नाही! मी हळदीकुंकवाच्या कार्यक्रमाला आले होते.'
'अगं... इतकी का वैतागतेस!'
'मग काय करू? फालतुगिरी!'
मला मात्र प्रचंड आनंद झाला होता. पण ती डेटवर आली त्याचा की डेट फिसकटली त्याचा हे माझं मलाच अजून उमगलं नव्हतं.
'एक मिनीट! तू ब्लाईंड डेटवर आली होतीस?'
'अं... साॅर्ट ऑफ! त्याने मला फेसबुकवर रिक्वेस्ट पाठवली होती.'
'कधी?'
'गेल्या महिन्यात. सोड ना काय फरक पडतो!'
'एक मिनीट, फरक पडतो. तू हे मला आत्ता सांगत्येस!? थांब आता सांगतो सगळ्यांना!'
'सगळ्यांना माहितीये.'
'ऑ??'
'मग मी काय पाप केलंय? मला का नाही सांगितलंस?'
'कारण तू गावभर दवंडी पिटतोस!'
'पिटणारच ना!! माझ्या मैत्रिणीला बाॅयफ्रेंड मिळतोय यार!!' हे मी इतक्या मोठ्याने ओरडलो की हाॅटेलमधली बरीचशी मंडळी आमच्याकडे वळून पाहायला लागली. 'साॅरी! उत्साह!'
'आता कळलं का सांगत नव्हते ते?'
'कळू दे ना लोकांना आपलं काय जातंय!'
'उगाच कशाला लोकांच्या चर्चेचा विषय व्हावं?'
ती त्या मुलाला आवडली नव्हती हे मला कळलं होतं. हे तिला सांगावं का याचा मी विचार करत होतो.
'त्यात तो मुलगा इतका बावळट निघाला... धड काही बोलतच नव्हता. किती लाजावं माणसानं.'
'अगं ठीके... त्यालाही तू पकाऊच वाटलीस!' मी चटकन् बोलून गेलो. तिची चर्या क्षणात बदलली. मी तोंड बंद ठेवून आतल्या आत जीभ चावली.
'हे तू कशावरून म्हणतोस?'
'अं... मला सांग... तुला तो आवडला का? नाही ना?' आता पचकलोच होतो, तर मला आता सगळं सांगायचं होतं. पण त्याआधी तिचं मन जाणणं गरजेचं होतं. कारण तिची चर्या... पण मला सगळं ओकायचं होतं यार!!
'आवडला म्हणजे तसा नाही रे...'
'हा मग ऐक...' असं म्हणून मी उत्साहात त्या गुर्जराचं फोनवरचं संभाषण सांगत गेलो. त्यात तिची थट्टा करायला कायमचा कोलीत मिळावा म्हणून अजून थोडा मसाला घातला आणि तिची उडवत बसलो. तिचा चेहरा नेहमीसारखा मख्ख झाला होता. ती गप्प झाली होती. मी एकटाच हसून कंटाळलो आणि तिचं तोंड बघून वरमलो.
'ए अगं... तू मनावर का घेत्येस? तो काय अगदीच असंच्या असं म्हणाला नाही... मी थोडं माझं अॅड केलंय.' मला आता सारवासारव करण्याची गरज भासू लागली. कारण धोक्याची घंटा जाणवू लागली होती. तिने हात हलकासा उडवला, गालाच्या एका कोप-यातून बारीक अशक्त हसली आणि 'छे मी कशाला मनावर घेऊ?' असं म्हणून विषय माझ्यावर आणला. माझं कसं चाललंय आयुष्यात, कोणी सापडली की नाही.. ती दोन दिवसांपूर्वी दिसली होती तिची माहिती मिळाली का इत्यादी इत्यादी. मीही पळवाट मिळाली म्हणून उत्साहात तिच्या प्रश्नांना उत्तरं देत गेलो.
मला माहीत होतं, की आमचं दोघांचंही चालू विषयात फारसं लक्ष नाहीये. तिचं त्याच्याकडे, माझं तिच्याकडे. पण दोघंही मुद्दाम हट्टानं इकडचं तिकडचं बोलत राहिलो.
खाण्यावर या सगळ्याचा अजिबात परिणाम झाला नाही. मस्त पोटभर खाल्लं आम्ही. बिलाचे पैसे मी भरल्याबद्दल खालचा ओठ बाहेर काढून, भुवया वर उंचावून मला टोमणे हाणण्यात आले. मग आम्ही स्टेशनकडे परतून खच्चून भरलेल्या डब्यात चढलो.
तिनं चढताना अजिबात नाटकं केली नाहीत. लेडीज मध्ये जाते वगैरे काही नाही. आली काही न बोलता माझ्यासोबत. एका स्टेशनानंतर मधल्या पॅसेजात कडेला टेकून ती माझ्याकडे तोंड करून उभी राहिली. चेहरा मख्ख होता. आणखी दोन स्टेशन्स नंतर मान झुकवून माझ्या खांद्यावर डोकं टाकलं. आणि एक सुस्कारा सोडला.
'आय अॅम साॅरी...' मी म्हटलं.
तिने मान वर केली नि म्हणाली, 'तू का साॅरी म्हणतोयस?'
'मी तुला सांगायला नको होतं. तुझा मूड आणखीनच खराब केला मी.'
'चल रे... काही मूड खराब वगैरे नाही झाला. नाही आवडले त्याला तर ठीके एवढं काय!' असं म्हणून थोडा वेळ ती माझ्याकडे धिटाईनं पाहात राहिली. मी क्षीण हसलो.
तिनं पुन्हा डोकं माझ्या खांद्यावर टाकलं. मला वाटलं रडते की काय आता... पण फक्त माझा दंड घट्ट पकडून 'थँक्यू' म्हणाली. मी पुन्हा हसलो. तिनं मान वर केली. 'आता ती कदाचित तिचं मन मोकळं करेल, मला विश्वासात घेऊन ती या महिन्याभरात किती गुंतत गेली ते सांगेल, जे मी खरंच कुठेतरी बोंबलत फिरणार नाही.' मी तिचं सांत्वन करण्याच्या तयारीत होतो.
'केवढा बारीक आहे रे दंड तुझा. काही मांस नाहीचे. खातोस एवढं ते जातं कुठे?'
'आता अजून कुठे जाणार?' ती मोकळेपणे हसली.
आणि मग बाकी कसल्याच भावनिक संभाषणाची गरज उरली नाही.
क्रमशः
-© कौस्तुभ अनिल पेंढारकर
