उगवलास तू भास्करा

पहाटे डोळे खुलले
पाहतो जग हे निजले
पान निद्रेत गळले
पर्ण दवबिंदूंनी भिजले

उमलत्या कळ्यांचा मुजरा
उमेदीचा नवा चेहरा
उजळवितो चराचरा
उगवलास तू भास्करा

का असा बसलास पाहात?
कसा गेलास सोडून साथ?
कुठे होतास अवघी रात?
का सोडलंस मला नरकात?

काल भाच्याने तोंड काळं केलं
काळोखात अमावास्येच्या नेलं
किती हे मन विषण्ण केलं
कुठेतरी भरकटत गेलं

पडझड होते जाता तू
पण आलायस परत आता तू
पृथ्वीचा थोरला भ्राता तू
प्रकाशाचा खरा दाता तू

दिपेंद्रा कशी रे तुझी लहर
दिवस येतोय जरा डोईवर
दिसशी तू होताना प्रखर
दिनकरा क्रोध हा आवर

ममता तुझी जादूयी खरी
मावळतीच्या सुखद सरी
माया करुनी ही मजवरी
माझ्यासमोर गेलास घरी